کنکان رابطه ها شدم

 

 

غمگین رفتار کسی یا بهتر است بگویم کسانی بودم که عزیزترین های دنیام بودند . با دوست ی عزیز درد و دل میکردم.

دوستم پرسید: از دست دادن تو، براشون مهمه؟ تماشا کن کارائی که در حقت کردن و تهمت های ناروا، توجیه های بی سر و ته 

اینا نشونه جنگه نه اختلاف کوچیک بین خواهرت یا دوستات
 فکر کردی اینها چکار کردن؟
اینها به وضوح به چیزهایی فکر می‌کنن که تو حتا دلت نمیخواد از فرسنگ ها دورترش رد بشی
نجابت حدی داره بگذر

 

ته نوشت: من با حرف دوستم به تصمیمی رسیدم که توش قبول نبودن کسایی هست که رفتار مسموم با من دارن.

 

 

 

 

شادوماد

 

 

شاهین نجفی در مورد میوزیک شادوماد میگه : یک نوارنده یا همون مطرب دعوت شده برای مطربی به مجلس عروسی. از قضا  عروس معشوق پیشین نوازنده بوده.  
شاهین نجفی درادامه صحبتهاش میگه این آهنگ برام یه تراژدی سیاه بود. این قطعه و اهنگ به شدت برام سیاه است
 این میوزیک یه سادگی سیاه دارد
و بخوام این آهنگ شادوماد را توصیف کنم  چیزی جز ناکامی نمی بینم .    

 

 

 

 

 

چه وضعشه

 

 

دنیا  کمر بسته زمینم بزنه، با آدماش. نمیدونه زمین نمی خورم یه چند روز مچاله میشم و تو هوای بی هوایی جان میکنم برا حال م و بعد سرپا می ایستم.

 

 

 

تو دیگه چرا

 

 

دلم شبیه یه گوی چینی بود که انداختنش زمین و هزار تکه شده. جناب سعدی گفتنی: چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم ؟؟؟؟

 

کجا ؟

 

 

 

 

 

خاله

 

 

دیروز خاله پسری دم که تو خواب می خنده 

امروز خبرش رسید

 

 

 

ناامیدی

 

 

کاملا آگاهم به این ناامیدی که عین پیچک، پیچیده به وجودم.

 

کی بود میگفت آگاهی نصف مسیر حل مشکل ه ؟

 

 

 

 

روز خبرنگار

 

 

دوستان زیادی دارم که خبرنگار و روزنامه نگار هستند امسال نتوانستم و نخواستم به هیچ کدام تبریک بگویم. 
امسال درد هجران و دل سوخته بازماندگان آن هشت کنسولگر و خبرنگار فقید  محمود صارمی جلو چشمانم رژه می روند.
 17 مرداد 1377، محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی مستقر در مزار شریف افغانستان، به همراه ۸ نفر از کارکنان سرکنسولگری ایران در این شهر توسط عوامل گروه طالبان به شهادت رسیدند و 17 مرداد را به یاد محمود صارمی روز خبرنگار نام گذاشتند. 
21 سال گذشته،  این روز به خبرنگارها تبریک گفته می شود اما کسی یادی از خانواده آن 8 سرکنسولگر و محمود صارمی میکند؟
در آخر
امید دارم دوستان خبرنگار و روزنامه نگارم در هوای آزادتری نفس بکشند و کار کنند و به استانداردهای خبرنگاری در همین هوای آزاد نزدیک تر شوند. 

 

 

 

 

خدا دوستم دارد

 

 

به ادعای خودت با تمام جراتت بودی

به باور من تو دل آدم بودن و ماندن و پذیرفتن مسئولیت و زندگی شانه به شانه نداشتی

نه ادعا تو مهمه نه باور من، تو رفتی زشت و نازیبا و من تمام شب به این فکر میکردم چه خوب که رفتی باید می رفتی تا من کسی را که دوستش دارم و دوستم دارد را می شناختم و شانه ام را به شانه اش تکیه می دادم .

 

 

 

 

 

یه خسته

 

دیگه آدم امید وار قبلی نیستم. تنم و روحم و صبر و آرامشم با هم درد می کنه از این همه اتفاق بی سر و ته .

 

 

 

 

سوال دوم

 

 

این که با اخلاقت که کنترلی روش نداری، انقدر شکنجه روانی برا همکارات ایجاد کنی که دیگه حاضر به کار کردن نباشه و حاضر باشه روزیش قطع شه و به سختی بیفته اما زیر بار تحقیر نره. وقتی با یه نفر این برخورد رو داری ماحصل اتفاق خوشحالت می کنه؟ حس قدرت بهت می ده؟