دو قدمی گریه

 

تو دو قدمی گریه بودم که آهو زنگ زد گفت برا مهد کودک کیک بپزیم ؟


 

یگانه

 

 

بـابـــــک 
یـــــگانـــۀ مــــــــن



 

وقتی برقها قطع می شود تمام

 

 

در بدترین حالت زیستی پدر خانه آمد.
با دستگاه اکسیژن ساز نفس می کشید. داروهای خوراکی را می سابیدیم و از را لوله گاواژ با غذای میکس شده به او می خوراندیم و آب خوراندن به او باید یادمان نمی رفت. برای اینکه عفونت مثانه جان نگیرد از ارو شیت استفاده میکردیم . حواسمان به مانیتور حیاتی بود و هانیه و آقا صالح برای پدر تخت بیمارستانی آورده بودند . تشک مواج ... و زخم بستر انقدر شدید و فراگیر بود که گوش های پدر هم زخمی بود. 
پدر همانگونه خشک و بی تحرک در حالت جنینی قرار داشت . یادم نمی آید چند بسته پنبه خریدیم و به حالت دایره چیده بودیم تا پدر بدنش با تخت برخورد نکند و نسخه های محمد رضا را اجرا میکردیم برای درمان زخم بستر.
مرد 

درد می کشید
و
من هر بار به او سرم میزدم دو دستی میکوبیدم توی سرم که آخر من چرا !
 

همه ما درد می کشیدیم

آخر دوست داشتن با آدم چه ها که نمی کند .

 

ما به آخر خط زنده ماندن پدر رسیده بودیم 
همه این را می دانستیم اما خب دست از تلاش بر نمی داشتیم به امید اینکه چشم باز کند و خودش نفس بکشد.

 

تا فاجعه  سهمیه بندی برق در تابستان شاید هم بهار پیش آمد .
برقها می رفت
همه دستگاها از کار می افتاد 
هر بار که برق قطع می شد نفس م تنگ می شد
پدر الان است که تمام کند اکسیژن ساز کار نمی کرد . او نمی توانست نفس بکشد .... آن لحظه ها می نالیدم در درونم.

یادم هست وحید آن روزها می خواست موتور برق بنزینی اش را بفرستد تبریز تا اگر برقها رفت پدر هنوز نفس داشته باشد .


آن روز ها گذشت
و
هنوز بعد گذشت سالها برقها که قطع می شود جای از وجودم ناله می کند که کسی در این حوالی نفس کم آورده و دارد می میرد .

 

 

 

 

زرو اونه دوئه

 

 

عین بچه های کیلاس اولی از یک تا بیست می نویسم و بلند بلند تکرار می کنم 
زرو
اونو
دوئه .....

 

 

 

 

وقتی برقها قطع می شود دو

 

 

مادرم پدرم را خیلی دوست دارد. تنها نقطه اتصال او به این دنیاست. فردا وقت ملاقات رفتیم دیدنش خودشان بیمار را پذیرش کرده بودند. پدر آرام خوابیده بود در اتاقی شلوغ . این بار امیدی نداشتم و مادر ساکت ترین آدم دنیا بود .
برکت و سلامتی می خواهم برای فامیل های پدری ام. بخواهم نسبت فامیلی مان را بگویم می شود یک سطر 
اما 
همان دو سه نفر با هم هماهنگ گردند 
تا همراه پدر بمانند 
صبح ها سر کار سنگین می رفتند شب ها پیش پدر بیدار . یک همراه هم پیدا کردیم که به عزیزانمان زیاد سخت نگذرد.

همین جا ممنونتانم حمید و سعید و ابراهیم. 

پدر تخته چوبی در حال جنینی بود .
درمان به عفونت جواب نمی داد

زخم بستر شروع شد 

پدر مدت طولانی در بیمارستان ماند. همه فرسوده شده بودیم. حتی پدر که روز به روز مچاله تر می شد . زخمها که گسترده می شد، عفونتی که به دارو جواب نمی داد  نفسی که نمی آمد و نمی رفت.

تا پدر مرخص شد 
چه مرخص شدن جاودانه ای 
بهتر است مثل راز همین جا بماند .

کاش خدمات به جای آن روز، این روز فریاد می زد که بیمار را دزدید .

 

وقتی برقها قطع می شود یک

 

 

 

قلبم توی دهنم می زند . مغزم کار نمی کند. منتظر فاجعه هستم !

این ترس از روزهای گرم تابستان شروع شد 
شاید هم بهار بود یادم نمی آید. 
بابا حالش بد شد، نشانه های عفونت مثانه!
کار از کار گذشته بود و نگهداری از او در منزل محال بود تا دستور پزشک متخصص بیمارستان به دستم برسد که رسید . حال پدر بد شد و زنگ زدم به آمبولانس و بابا را بردند به بیمارستان مونث مذکر امام رضا
برای این می گویم مذکر مونث، چون اگر بیمارت مرد باشد همراه بیمار باید مرد باشد و اگر زن همراه بیمار بایستی زن باشد . اگر کسی را نداشته باشی باید هزینه کنی و همراه ی با جنسیت بیمارت استخدام کنی ! 
بابا رو از آمبولانس پیاده کردند و هیچ کمکی نداشتم و از علائم مشخص بود دارد هوشیاری اش را از دست می دهد . به خدمات اشاره کردم سریع ببرش بالا من کارهای اداری را انجام بدهم و بیایم اما کسی صدایم را نشنید. بی خیال هر چه شدم و فقط میدانستم باید بابا را به بخش و فضا امن برسانم و همان خدمات پشت سرم داد میزد که فرار کرد با بیمار !!! 
با تن بی جانم تخت را هل میدادم. به بخش رسیدم و از باز کردن در یکی از همراهان بیمار سوء استفاده کردم و تخت را درون بخش هل دادم.
راستش فضا جوری بود که کسی از من دنبال پذیرش بیمارستان نبود. سریع پزشک بالا سرش آمد و گفتم در پنج دقیقه رفت به کما ! باورم نکرد! 

خودم را معرفی کردم و دنیا تغییر کرد بعله پدر به کما رفته ! سریع وسایل مورد نیاز آی سی سو رو وارد آن گوشه بیمارستان می کنند و پدر به ابزار حیاتی وصل شد . 
پرستار آمد با سرم و ...
دنیا و حتی فضا تاریک بود 

پزشک متخصص شیفت آمد و دستورهایی داد 
 

پرستارهای که نصف نصف سن من رو داشتن آمدند از پدر خون بگیرند نتوانستند و برای مجموعه ای از آزمایشها خون لازم بود.
عصبانی نشدم
خندیدم
خب باید یاد می گرفتند 
بابا هم درد را نمی فهمید
گفنم می تونم کمکتون کنم ؟ قلق بدن پدر را می دانم.
گفتند نه و بعد گفتند این بخش و مسئول های بخش فرشته اند و همراه و نمی دانم چه !
سرنگ ها را تحویلم دادند و شروع کردم ... شیشه های نمونه گیری تمام نمی شد و مثل همیشه وقتی عصبی ام می خندیدم و شوخی می کردم یکهو از پشت سر صدایی آمد 
پرستار مسئول شیفت بخش و پزشک متخصص پشت سرم بودند و من از ترس توبیخ پرستاران باز خودم را معرفی کردم و به خنده گفتم خون گیری از پدر قلق دارد و من مسئول این خطا بیمارستانی ام که خندیدند و گفتند کارت را بکن 

 

و پدر را به آنها سپردم و با اشک روانه خانه ش
گیج و منگ بودم بروم خانه بگویم پدر با تب رفت به بیمارستان و الان به کما رفته؟
همراه را چه کنم ؟
پدر بر می گردد؟

 

 

 

 

 

تو بگو تعطی

 

 

تو بگو تعطیلات عید می ری پیش خانواده ات ؟

جواب تا امروزِ الان 

نه !!!!!!!!

 

 

 

بنای

 

 

بنای این جهان بر بی قراری است .

 

 

 

او تو را کشته

 

 

او تو را کشته بود؛
ولی تو انگار طوری هستی
که اگر بر مزارت دسته گلی می‌گذاشت،
او را می‌بخشیدی.
‌‌‌
اِمره گورلِک
ترجمه سیامک تقی‌زاده

 

 

 

فریاد خروس

 

همینمون کم بود !
خروسه کارش از قوقولی قوقو گذشته 
داره فریاد می زنه !

 

اینجا تبریز است و خانه ما !