آدمهای از جنس مذکر هستند که از قدیم می شناسی شان و از روی جهالت کنار اسمشان می گفتی دوست م فلانی !
اما
آنها شومبول های سرگردان جهانند. هر وقت دچار سرگردانی شمبول می شوند یادت می افتند و مسیج یا تلفن و ... حتی روز تولدت را هم ممکن است تبریک بگویند .
از این دسته آدمها هم باید پرهیز کرد .
خدایا
تن ما رو از چاقوی کند و زنگ زده، چاقوکشِ نابلد
آینده ی ما رو از تصمیمات غلط
محفوظ و مصون بدار
در دنیا بی اینترنتی از زهره و بابک و آرش خبری ندارم
اما
یک حلقه ارتباطی دارم
زاتوش و نارین و مرج و تاتا و مطی و هانیش و سانی ...
هر روز یا یک روز در میان باید صدایشان را بشنوم و حالشان را بپرسم و از حال خودم بگویم .
جدیدا دونستم
من با آدمهای باحال و بی حال نمی تونم ارتباط پایدار و پیوسته بسازم.
چون خسته ام می کنند .
ته نوشت: باحالی و بی حالی گونه ای از رفتار است که در تعامل با منِ نوعی مرکز توجه فرد به حال و مود خودش است و هر چقدر وسط های و هوی اولی و هوی و حال دومی دست و پا بزنی و هیچ واکنشی در قبال کلام و فعالیت های تو و نگاهت و.... ندارند .نتیجه اش می شود تو ذوق زدگی شخص شخیصِ من .
باید این جنس آدمها را ول کنم به حال خودشان تا یواش یواش از زندگی ام سر بخورند و بروند و خلاص.
داشتم سوره یوسف رو گوش می‌دادم،زمانی که حضرت یوسف زندانی شد خداوند بهش وحی فرستاد که نترس ما به‌زودی نجاتت میدیم و بیست سال بعد حضرت یوسف از زندان آزاد شد، خلاصه در جریان باشید زمان‌بندی خدا با ما فرق داره بزودی از نظر بزرگوار با زود ما یکی نیست.
علی بخشی
سوال من اینه
اگر بجای اسراییل و زمینه هایی که دربارش وجود داره، بهر دلیلی مثلا ترکیه به ایران حمله کرده بود، ما توان دفاع داشتیم؟!
نه نداشتیم
نداریم
نکته اینجاست. پس فرافکنی بسه.
ایران بی پناه مونده.
حکومتش قادر به دفاع از مردمش نیست.
فرافکنی بسه. بسه . بسه واقعا.
ته نوشت: اسم کسی که اینو نوشته فراموشم شد
باز هم کما فی السابق در « برهه حساس کنونی » هستیم !
آتش جنگ در دلِ حکومت‌ها شعله می‌کشد، اما خاکستر آن بر سر مردم می‌ریزد.در ساختارهای سیاسی استبدادی، جنگ‌ها نه فقط در میدان‌های نبرد بلکه در عرصه‌های درونی قدرت رخ می‌دهند. این جنگ‌ها به‌واسطه‌ی جاه‌طلبی‌های حاکمان و قدرت‌طلبی‌های بی‌پایان‌شان دامن زده می‌شوند. اما در این بازی‌های مرگبار، هیزم واقعی مردم‌اند؛ مردم بی‌گناهی که سال‌ها در سکوت و فراموشی در درون خود می‌سوزند، جراحت‌های اجتماعی و اقتصادی‌شان عمیق‌تر می‌شود.
این جنگ‌ها به مثابه آتش‌هایی است که تنها قدرت‌طلبان را گرم می‌کند اما شعله‌های آن هیچ‌گاه به آستانه‌ی قدرت نمی‌رسد. در عوض، تمام تاثیرات منفی آن به‌طور مستقیم بر دوش مردم قرار می‌گیرد. هنگامی که حاکمان همه‌چیز را برای حفظ و تحکیم موقعیت خود به آتش می‌کشند، این مردم هستند که در زیر بار این جنگ‌های بی‌رحمانه در خاکستر می‌سوزند، در حالی که حاکمان خود را از میدان دور نگه می‌دارند و در پس پستوها به امنیت خود می‌اندیشند.
در این شرایط، بحران‌های اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی به تبعات این جنگ‌های پنهان تبدیل می‌شوند. سیاست‌های ناکارآمد، فساد در درون ساختارهای حکومتی، و دست‌کاری در اطلاعات تنها برخی از عواقب این سیاست‌های قدرت‌طلبانه هستند. در این میان، مردم به تدریج از درون ویران می‌شوند؛ همان‌طور که جنگ‌های داخلی نه تنها زمین‌ها و زیرساخت‌ها را نابود می‌کنند، بلکه روح و اراده‌ی مردمی را که در این شرایط گرفتار آمده‌اند نیز می‌سوزانند.
در نهایت، در این عرصه‌ی فساد و بحران، آنچه که از مردم باقی می‌ماند، پریشانی است و نشانه‌ای از تسلیم در برابر قدرت است و تسلیتی برای رنج‌های بی‌پایانی که بی‌عدالتی و استبداد بر دوش مردم می‌اندازد.
سخنگوی دولت ایران روز یکشنبه گفت که مردم برای پناه‌گرفتن در مقابل حملات هوایی به «مکان‌های امن» از جمله مدارس و ایستگاه‌های مترو و مساجد بروند.
