سوال من اینه
اگر بجای اسراییل و زمینه هایی که دربارش وجود داره، بهر دلیلی مثلا ترکیه به ایران حمله کرده بود، ما توان دفاع داشتیم؟!
نه نداشتیم
نداریم
نکته اینجاست. پس فرافکنی بسه.
ایران بی پناه مونده.
حکومتش قادر به دفاع از مردمش نیست.
فرافکنی بسه. بسه . بسه واقعا.
ته نوشت: اسم کسی که اینو نوشته فراموشم شد
باز هم کما فی السابق در « برهه حساس کنونی » هستیم !
آتش جنگ در دلِ حکومت‌ها شعله می‌کشد، اما خاکستر آن بر سر مردم می‌ریزد.در ساختارهای سیاسی استبدادی، جنگ‌ها نه فقط در میدان‌های نبرد بلکه در عرصه‌های درونی قدرت رخ می‌دهند. این جنگ‌ها به‌واسطه‌ی جاه‌طلبی‌های حاکمان و قدرت‌طلبی‌های بی‌پایان‌شان دامن زده می‌شوند. اما در این بازی‌های مرگبار، هیزم واقعی مردم‌اند؛ مردم بی‌گناهی که سال‌ها در سکوت و فراموشی در درون خود می‌سوزند، جراحت‌های اجتماعی و اقتصادی‌شان عمیق‌تر می‌شود.
این جنگ‌ها به مثابه آتش‌هایی است که تنها قدرت‌طلبان را گرم می‌کند اما شعله‌های آن هیچ‌گاه به آستانه‌ی قدرت نمی‌رسد. در عوض، تمام تاثیرات منفی آن به‌طور مستقیم بر دوش مردم قرار می‌گیرد. هنگامی که حاکمان همه‌چیز را برای حفظ و تحکیم موقعیت خود به آتش می‌کشند، این مردم هستند که در زیر بار این جنگ‌های بی‌رحمانه در خاکستر می‌سوزند، در حالی که حاکمان خود را از میدان دور نگه می‌دارند و در پس پستوها به امنیت خود می‌اندیشند.
در این شرایط، بحران‌های اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی به تبعات این جنگ‌های پنهان تبدیل می‌شوند. سیاست‌های ناکارآمد، فساد در درون ساختارهای حکومتی، و دست‌کاری در اطلاعات تنها برخی از عواقب این سیاست‌های قدرت‌طلبانه هستند. در این میان، مردم به تدریج از درون ویران می‌شوند؛ همان‌طور که جنگ‌های داخلی نه تنها زمین‌ها و زیرساخت‌ها را نابود می‌کنند، بلکه روح و اراده‌ی مردمی را که در این شرایط گرفتار آمده‌اند نیز می‌سوزانند.
در نهایت، در این عرصه‌ی فساد و بحران، آنچه که از مردم باقی می‌ماند، پریشانی است و نشانه‌ای از تسلیم در برابر قدرت است و تسلیتی برای رنج‌های بی‌پایانی که بی‌عدالتی و استبداد بر دوش مردم می‌اندازد.
سخنگوی دولت ایران روز یکشنبه گفت که مردم برای پناه‌گرفتن در مقابل حملات هوایی به «مکان‌های امن» از جمله مدارس و ایستگاه‌های مترو و مساجد بروند.
از خودم، تفکرم، حسم، منطقم بیزارم !
چون
یا تفکر یا جسم یا منطقم اشتباه می کنه
یا
آدمهای که فکر می کنم کنار اسمشان احساسی هست یا دوستی، توهم خوشبینانه ای بیش نیستند !
باز تمام شد
باز
باز
دوباره
سه باره
.
.
هشت باره
.
.
هزار باره
.
.
در گروگانِ دو قدرت: جمهوری اسلامی و اسرائیل
مسئولیت وضعیت فاجعه‌بار این روزهای ایران، پیش از هر عامل خارجی، با جمهوری اسلامی است؛ نظامی که با سیاست‌های ویرانگر منطقه‌ای، کشور را به میدان درگیری‌های خطرناک کشانده و مردم را گروگان ایدئولوژی خود کرده است. اما این واقعیت، چیزی از ماهیت تجاوزکارانه و اشغال‌گر اسرائیل کم نمی‌کند.
اسرائیل از روز نخست، پروژه‌ای نظامی-سیاسی بود؛ نه دفاعی، نه مشروع.
ساکنان امروز غزه، بازماندگان اخراج‌شدگان از اطراف تل‌آویو‌اند. جرم تاریخی فلسطینی‌ها این است که هنوز هستند و هنوز مقاومت می‌کنند.
در این میان، تأسف‌بار است که برخی در ایران، از سر نفرت از جمهوری اسلامی، دل‌خوش به حملات اسرائیل شده‌اند؛ گویی آزادی را می‌توان با موشک آورد. حمایت از جنایتکارانی چون نتانیاهو، نه نشانه تحلیل، بلکه علامت سقوط اخلاقی و توهم سیاسی است.
جنگ اخیر، جنگ ما نیست؛ و هیچ دلیلی برای ورود ایران به آن وجود نداشت. اما پاسخ به این فاجعه، توسل به دشمن تاریخی این منطقه نیست. راه رهایی مردم ایران، از مسیر استقلال فکری، سیاست‌ورزی آگاهانه و وفاداری به کرامت انسانی می‌گذرد — نه از آسمان پهپادها، نه از شاهزاده‌ای که سال‌هاست از واقعیت ایران فاصله گرفته و امید به او، بیش از آن‌که نشانه بلوغ سیاسی باشد، گواهی‌ست بر عمق سرخوردگی ما از بدیل‌های موجود. هیچ آینده‌ای بر پایه توهم بنا نمی‌شود، حتی اگر آن توهم در لباس پادشاهی بازگشته باشد.
یه مدتی ه داریم قسمتی از پارکینگ رو تبدیل به کارگاه می کنیم . چهار نفر تو خونه دارن کار می کنن، یکی گچ کاری می کنه یکی لوله کشی، اونیکی کارای برق رو انجام میده و چهارمی نمی دونم چی کار می کنه ... از صبح همه خرید های خونه رو آن لاین انجام دادم و جالبیش این ه که یه راننده ثابت که یه پسر جوان مو فرفری ه از صبح سفارشامو از جاهای مختلف داره میاره دم در از سبزی فروشی از طباخی از سوپری ...
زنگ می زنه منم بیا دم در
منم میرم دم در بهش می گم وا بازم که تویی
الکی الکی دل خوشی ساختیم برا خودمون .
