بی انصافیه

تو یه بازه زمانی دوستان چندین ساله مو، همکارامو، عزیزترین آدم خانوادمو سر مسائل اخلاق و عدم مراعات همدیگر از دست دادم. شده رابطه ته خط، نقطه !!!!!!

نمی خوام قضاوت کنم، یا کسی رو مقصر بدونم. اصلن همه تقصیرها گرد من

این که گارد گرفته شه برا صحبت، معذرت خواهی متقابل، پذیرش اشتباه متقابل بد اتفاقی نیست که متاسفانه مردم این خاکی که من دوستش دارم انقدر دچار غرور هستند که صحبت و معذرت خواهی براشون معنا ندارد چون در ذهنشون همه چی از جانب اونها درست و بی نقص بوده. در حالی که من معتقدم ویرونی  هر رابطه ای حاصل کنش و واکنش دو طرفه هست.
الان یه گوشه پیدا کردم و همه رو اونجا جا دادم و وقتی به اون گوشه نگاه می کنم درد سرتاپای وجودمو می گیره
اما
چاره ای جز ساختن و سوختن و مرهمِ زمان نیست.