انزجار

امروز که برگشتم خانه با حال خوش. بنوش از بابا گفت که ساعتهای متمادی میخواسته چیزی رو بگه و نتونسته و بنوش و فرشته هم متوجه نشدن اخرش رفته رو یه مبل با بغض نشسته و با همون بغض خوابیده. 

عصبانی شدم از دست خودم که خانه نبودم تا بغلش کنم. چه میدانم حواسش را دورترها پرتاب کنم. در یک لحظه حس تنفر از او آمد به سراغم میدانم ارتباط مستقیمی به جریان نداره اما متنفر شدم از او که با برنامه ریزی دقیقش خیلی چیزها را بهم ریخت. با نبودنش.

 من آرزو پدر بودم. پرستوی پدر. او آرزو پدر را بر باد داد.

چرا

فکر می کنم تا عمر دارم دنبال جواب این چرا ها باشه؟

چرا بهانه آورد؟

چرا برایم نجنگید؟

چرا نخواستتم؟

تا به امروز خیلی دیر کرده است. آمدنش بعد این مدت چیزی رو تغییر نمیده، شاید فقط وجدان خودش آرام بگیره که من رفتم، من تلاش کردم

هزار بار داد زدم باش

هزار و یک بار التماسش کردم

و او دور و دورتر شد به بهانه درس

و 

حالا من او را ندارم

او من را

به همین سادگی گلدان رابطه را آب ندهید و نور نبیند می سوزد و ما این گیاه سفید و پاک را از دست دادیم.

بد خوب

یه کاغذ دستم گرفتم

تو یه ور کاغذ خوبی و بدی جناب یک رو می نویسم تو ور دیگه خوبی و بدی جناب دو رو

این همه تفاوت عجیبه 

سلام

خُب 

باز برگشتم سر خونه اول، این بار بی ترس از آدم ها خواهم نوشت از گذشته، از آینده و الانم و خوشحالم خفقان را تمام کردم.