جنگ مرگ و زندگی

 

یادم نمی آد چند شنبه بود، اکسیژن خون بابا از دیشبش به شدت افت کرده بود.

صبح که به هفتاد رسید زنگ زدم به پزشک خانوادگی و گفت متاسف ام داره میره تو کما و باید تصمیم بگیرید که به ونتیلاتور نصب بشه یا نه و گفت خودشو به ما میرسونه.

شبیه جُک بود برام و یه تلنگر و نشستم روی فرش و دستامو رو سرم گذاشتم و پاهامو می کشیدم روی فرش و زار میزدم. خاله گفتنی، خیالم از تو راحت بود که نمی لرزی اما کار من از لرزیدن گذشته بود و خودمو باخته بودم.

صنم و اقبال از هشتپر راه افتادن سمت تبریز

دختر عمو و زن عمو خودشون رو رسوندن 

شب من خوابیدم هنوزم تعجب می کنم چطور در اون وضعیت لباس خواب پوشیدم و در طبقه خودم تخت خوابیدم بدون این که بدانم شب همه بیدارند و با حضور پزشک و پرستار جنگ مرگ و زندگی ادامه داره ....

 

 

 

 

چنگال مرگ

 

خاله بابا رو از چنگال مرگ کشید بیرون 

 

شوکه ایم

 

 

 

 

خواب پرنده

 

دیشب خواب می دیدم یه پرنده تو گوشه پاسیو مون گیر کرده و بال بال می زنه و مدام به فکر این بودم چطور بیرونش بیارم اذیت نشه. 

تو خوابم بابا همون پرنده بود .

 

 

 

 

هوا

 

بابا هوا کم دارد .

 

 

مچاله بابا

​​​​​​

بابا هنوزم که هنوزه نفهمیدم طبیعت چرا با تو اینچنین تا کرد که هم کمر خودت خم بشه و هم هر روزِ روز ما در خودمان مچاله شویم .

 

 

 

بی پناهی

 

دارم میرم پدر رو مرخص کنم چون به قول دکترش دیگه نمی شه براش کاری کرد.

خونه رو برا اومدنش محیا کردیم.

ترس تمام وجودمو گرفته 

بلایی تو خونه سرش بیاد چه می کنم.

 

 

 

یک و مجلسی

 

دکتر بابا خیلی شیک و مجلسی جوابش کرده .

مگه میشه ؟

قبول مشکل مثانه اش حل ناشدنی است آسپراسیون ریه اش که درمان میشه.